Oğluşumun yazdan kalma bir fotoğrafıyla yeniden merhaba demek istedim sizlere. Bir önceki yazıma tebriklerini ve dualarını gönderen bütün arkadaşlarıma çok teşekkür ediyorum, Allah hepinizden razı olsun diyorum.Bugün içimden gelen bazı duygularımı sizlerle paylaşmak için burdayım.
ANNELİK
İnsan olarak dünyaya gelmek çok büyük bir şans...İnsan cinsi olarak da kadın olmak dünyanın en zor görevi...Ama bütün zorluklar bir kadının annelik duygusunu yaşaması ile sanki kayboluyor, unutuluyor...Allah' ın yarattığı kullarına verebileceği en güzel hediyelerden biri bence annelik...Benim gibi çalışan anneler akşam eve dönene dek evlatlarının yanında olamayaşın acısını çok çekerler...Bugün çocuğum neler yaptı, yeni neler öğrendi, ne yedi, ne içti, uyudu mu, hastamı, beni düşünüp oda keşke annem yanımda olsaydı diye üzüldümü ki bu kesin , işte bu duygular tüm anne olan kadınlar gibi biz çalışan anneleri dünyanın en merhametli en sevgi dolu mahluğu yapıyor.
Aslında annelik duygusunu ben oğluşuma hamile olduğumu öğrendiğim ilk günden yaşamaya başladım...O an, bana hamileyken anneme yaşattığım sıkıntılar için, doğdukdan sonra tam bir yaşıma kadar ortada hiçbirşey yokken sadece edepsizliğimden (Allahdan şimdi o edepsizlikden eser kalmamış) ağladığım anlar için, daha 25 yaşında olmasına rağmen 2.kez anne olan anneme yaşattığım bütün sıkıntılar için Rabbime dua ettim beni affetmesi için...
Evladımı ilk kucağıma aldığımda hissettiğim duygularsa o büyüdükçe içimde büyüyor,artıyor, çoğalıyor ne derseniz artık, ona hergün biraz daha bağlanıyorum...Bazı erkek çocuk annelerinin dediği gibi o benim küçük aşkım. Şimdi soruyorum benim aşkım kim diye, annecim diyor ben büyük aşkın, kardeşim küçük aşkın...O zaman o dilini yiyesim geliyor....
Bugünlerde ikinci bebeğimi bekliyor olmamdanmı ne acaip bir duygusallık içindeyim...Sanki oğluşuma her baktığımda, onunla her göz göze geldiğimizde içimden parçalar kopup gidip yavruma yapışıyor, kalbim büyüyor, göğsümü açıp yavrumu içine sokmak istiyorum...Bazen orda burda bazı yazılar okuyorum, bazen de tamamen çevremde tanık oluyorum evladı olmayan kadınların çektiği çilelere, üzüntülere, bunun yanısıra evlat sahibi olupda daha evladının hiçbir muradını görememiş evladını bir şekilde kaybetmiş annelere, yetim kalan çocuklara.....of offffff bunları okuyunca içim sızlıyor, kalbim kan ağlıyor gerçekden....
Rabbim hiç bir kadını, anneyi böyle duygularla, acılarla, üzüntüyle imtihan etmesin inşallah...
İçimden bugün bu duygularımı paylaşmak geçti sizinle umarım yazımı okurken sıkılmaz ve üzülmezsiniz.
Allah isteyen tüm kadınlara annelik duygusunu yaşatsın ve evlatlarıyla bir ömür boyu mutlu mesut yaşatsın inşallah.....
